Leadership Lessons from Jean-Claude Biver, CEO Hublot

Jean-Claude Biver, CEO Hublot

- If the 21st century wants to survive, it must rediscover ‘love’.
– ‘Love’ gives meaning to life.
– Leadership is all about sharing and knowing how to share.
– Sharing knowledge, doubts, successes, even failures, is key to “what makes you rich.”
– People who don’t share are dangerous.
– Biver follows the adagio of Albert Einstein who said that creativity and innovation are more important than knowledge.
– A leader should show he has doubts. Because doubts allow us to rethink what we do.
– Failure is the motor of success.
– Each failure brings you closer to success.
– Respect for yourself and others is also key to success.
– Never mistreat your suppliers.
– Respect means promptly answering your emails, being constantly in a state of responsiveness.
– Hublot never gives watches for free to celebrities, because they cannot cherish what they have not chosen. They must buy it at full price, then they’ll love it.
– If you cannot forgive mistakes, you should not be the boss of a team.
– There are so many mistakes that can be made, so make as many as possible, as soon as possible, but never make them twice.
– When employing people, always look for failures in their CV, the more the better.
– “I will be the master of my cheese until the last piece.”
– “You measure your success by two elements: the numbers of fake copies and how many people are jealous of your industry.”
– Life has only one goal, to leave a trace.
– One should live to leave two traces. The trace of love and the trace in your occupation or business. The one who is able to leave a trace of love has lived a life that is 99 % successful. If one is able to leave a trace in his career or business or in whatever one did, life was a 100 % success.
– Always try to be first, be different and be unique.
– You only desire what you cannot get. People want exclusivity, so you must always keep the customer hungry and frustrated.
– Keep the customer unsatisfied!
– SHARING. FORGIVING. RESPECTING. These are the three values that guide how Hublot conducts itself as a company.
– The world is not static and a brand has to constantly adapt its concepts, products and DNA to the changes.
– I always try to adapt and forget about my own culture. I never meet other people with an imperialist or colonialist approach where you have the feeling that the others have to understand and adapt your own culture.
– I learned that you have to be open minded, that you have to be prepared to share, to listen, to learn, to understand and finally to respect. That is the only way for me to integrate yourself in our world. It is even more than that: it’s the rule of planet earth; and whoever cannot understand and follow this rule is condemned to fail.

More on Jean-Claude Biver, go to www.fli.institute

It is not a hype, ...the ALS ICE Bucket Challenge is already going on for at least 70 years

UNIZO President Karel Van Eetvelt reveals what drives him to lead his organization

Een zure/dure les voor ondernemers

Karel Van Eetvelt | De kijk van Karel

“Mama, gaat die meneer dan naar onze televisie kijken?”, vragen mijn kinderen bedroefd nadat de deurwaarder onze beeldbuis op de inbeslagnamelijst zette. Een faillissement kom je te boven, maar een gebroken moederhart heelt verschrikkelijk moeilijk.

Het raakt me telkens opnieuw. Ondernemers die me hun verhaal delen. Zoals deze moeder die met haar man jaren geleden de stap durfde wagen naar een eigen zaak. Ze stoppen hun eigen centen en vooral ook hun hart en ziel in het project waarin ze geloven. Het gaat een tijdje goed, maar als bedrijf waar alles draait om persoonlijke contacten, feilloze service en maatwerk is het moeilijk opboksen tegen de onpersoonlijke, prijsdrukkers of alternatieven op het internet.

Tot op een dag dan het onvermijdelijke volgt. Het koppel beslist om de boeken neer te leggen. Een zwarte dag, een droom die aan diggelen valt. Na de emotionele klop, volgt de financiële. Tegemoet komen aan de schuldeisers. Toestellen, materiaal, producten, alles wat met het bedrijf te maken heeft stuk voor stuk verkopen. Maar het ergste moest nog komen. Plots bleken ook de koelkast, wasmachine en televisie volgens de beslagrechter tot het bedrijf te behoren. Als het op belastingen of regeltjes aankomt, dan maakt de wetgever met plezier een onderscheid tussen de persoon en de onderneming. Twee keer langs de kassa passeren, is meer rendabel, weet u. Maar bij een faillissement valt dat onderscheid blijkbaar volledig weg. Alles deed het koppel om hun privé-eigendommen te vrijwaren van inbeslagname. Tevergeefs.

Het koppel leerde een harde les voor zichzelf en voor alle andere ondernemers. Aan, boven of onder je zaak wonen, is een risico. Privébordjes of niet aan de deuren, de deuren gaan open. Wat er te zien is, maakt deel uit van de onderneming. Als ondernemer zet je de maatschappelijke zetel dus maar beter niet op je thuisadres. Hou ook alle facturen nauwgezet bij. Een Visa-uittreksel vermeldt het bedrag van de aankoop, maar niet wat je hebt gekocht. Vraag dus maar bij elke aankoop een bewijs van wat je hebt gekocht. Betaal je een kinderzeteltje met cash, vraag dan een getailleerd betalingsbewijs. Leen je meubels van je ouders, dan leg je dit maar beter vast in een officieel contract. Alle privébezittingen moet je kunnen bewijzen. Alsof je de wasmachine voor professionele doeleinden gebruikt. Waar zijn we mee bezig?

Weet u trouwens wat het grappige is aan dit verhaal, zij het dan zeer cynisch? Het koppel heeft de curator nu een voorstel gedaan om al hun privéspullen – die ze dus al eens betaald hadden – terug te kopen. Ze leven op dit moment op hoop dat de curator met hun voorstel akkoord gaat. Zodat ze opnieuw hun was kunnen doen, kunnen zitten in hun eigen zetel, hun kinderen net als hun vriendjes naar televisie kunnen kijken…

De verhalen raken me niet alleen, ik word er echt kwaad over. Kwaad omdat zoiets mogelijk is. Omdat mensen die al hun spaarcenten in een bedrijf stopten en bovendien jarenlang mensen een job gaven niet alleen alles kwijt zijn, maar zich ook nog eens over zulke zaken moeten bekommeren. Omdat politici en de maatschappij nog altijd te weinig respect tonen voor wie onderneemt. Omdat gefailleerden in ons land nog te veel beschouwd worden als mislukkelingen en ze quasi in alles ontmoedigd of belemmerd worden om opnieuw te beginnen. Ik word er kwaad over, maar de verhalen motiveren me alleen nog maar meer om te blijven ijveren voor een beter ondernemersklimaat, voor meer respect.

(verschenen in De Standaard op 25 augustus 2014)

AC Milan Junior Camp te Kontich

Provence, morning